Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ

 

 

 

 Μπορεί κανείς να εξαπατήσει ακόμα και έξυπνους ανθρώπους, —σε βαθμό που να πανηγυρίζουν για την ίδια τους την καταδίκη. Η οικογένεια, ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, το θέατρο, το ραδιόφωνο, οι εφημερίδες, τα βιβλία και τα πλακάτ, είναι «σχολεία» ιδεών με την ευρύτερη έννοια. Όλα τα κέντρα που μεταδίδουν πληροφορίες είναι «σχολεία». Για την κατασκευή πραγμάτων χρησιμοποιούνται νοητές «σκανδάλες» [ενεργοποιητές/εναύσματα], που λειτουργούν είτε υπέρ είτε εναντίον του ανθρώπου, ανάλογα τον χρήστη! Οι πράξεις μας εξαρτώνται από αυτά που ξέρουμε. Ακόμη και οι συνήθειες δημιουργούνται ως έναν βαθμό από πληροφορίες. Συνήθως, λειτουργούμε με τις γνώσεις που έχουμε —αν δεν μας επηρεάσουν ή ελέγχουμε τα ένστικτα! Ο σκοπός διαμορφώνει το «εργαλείο». Δεν υπάρχει εργαλείο χωρίς σκοπό. Και αυτό είναι κλειδί γνώσης! Όσο συχνότερα κάνουμε πράξεις χωρίς να ξέρουμε τους λόγους, τις προϋποθέσεις και τα αποτελέσματά τους, τόσο συχνότερα γινόμαστε οι ίδιοι λόγος, προϋπόθεση και αποτέλεσμα των πράξεων άλλων. Ένας πονηρός τρόπος να κρύψει κανείς την αλήθεια είναι να μιλάει πολύ κι ακατανόητα· αυτούς, να τους κοιτάτε πάντα ύποπτα! Η απόδειξη ότι θεωρούν πολύ σημαντική αυτή τη θέση, είναι το γεγονός ότι όλοι μας την έχουμε σφηνώσει για τα καλά στο μυαλό μας. Ο καθένας μας ξέρει την πρόταση: «Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στον Νόμο…»: ψάξτε γύρω σας· και θα δείτε φίλε αναγνώστη αν ισχύει! Το κακό είναι ότι πραγματικά αποφαινόμαστε σύμφωνα με τον Νόμο. Οι νόμοι φτιάχνονται, όμως, από κάποιους. Κανείς δεν φτιάχνει έναν νόμο που να στρέφεται εναντίον του. Οι κυρίαρχοι δεν θα ήταν κυρίαρχοι αν δεν κυριαρχούσαν και στα μυαλά! Είναι ευτυχισμένος για τα πλούτη του κάποιος, κι ας μην έχει κανένα όφελος από αυτά. Ο εγκέφαλός του είναι ο εγκέφαλος ενός υποτακτικού, τίποτα περισσότερο! Όταν καταρτίζει κανείς ένα πρόγραμμα διδασκαλίας, οι δυνατότητες επιλογής είναι άπειρες. Όποιος διαμορφώνει ένα πρόγραμμα διδασκαλίας πρέπει να διαλέξει: άρα καταργεί επιλογές, εκτός κι αν δεν κλειστείς στον κύκλο της γνώσης αυτής. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΕΝ ΔΩΡΙΖΕΤΑΙ, ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ! Αν ορίζουμε εμείς οι ίδιοι το πώς ζούμε, τότε γιατί άραγε δεν είμαστε ικανοποιημένοι!

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ 

ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΔΑΙΜΟΝΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΜΟΥ

 

Οι Ναζί αποκαλούσαν τους Εβραίους «αρουραίους» και το Ιράν αποκαλεί τις ΗΠΑ «Μεγάλο Σατανά». Άλλες συχνές τεχνικές είναι η επίκληση στο συναίσθημα, η στοίχιση με τους πολλούς και η καταστροφολογία. Η προπαγάνδα μπορεί να έχει μεγάλη επίδραση στη διαμόρφωση απόψεων. Οι στόχοι της προπαγάνδας μπορεί να διαφέρουν, όμως οι πιο συνηθισμένοι είναι η διαμόρφωση απόψεων έτσι ώστε να υποστηρίξουμε έναν συγκεκριμένο σκοπό ή πολιτικό υποψήφιο, ή να μας ωθήσει σε συγκεκριμένες συμπεριφορές.

Ο Φίλιπ Νάιτλι πίστευε ότι η δαιμονοποίηση του εχθρού στα δυτικά ΜΜΕ ακολουθεί συγκεκριμένα στάδια: ξέσπασμα κρίσης, δαιμονοποίηση του αρχηγού του εχθρού, δαιμονοποίηση του πληθυσμού, διάπραξη και δικαιολόγηση φρικαλεοτήτων.

Τώρα που διάβασα τη βιβλιοθήκη μου, είδα ότι ένας από τους λόγους που δεν μου αρέσουν ορισμένα μυθιστορήματα είναι ακριβώς η δαιμονοποίηση των αντιπάλων. Είναι ένα φαινόμενο που μπορείς να παρατηρήσεις σε αρκετά μυθιστορήματα, ταινίες, κόμικς – σε κάθε μορφή αφήγησης. Παρουσιάζουμε τον εχθρό ως ανεπανόρθωτα κακό, διεστραμμένο, τρελό. Αναρωτιέσαι αν είναι καν άνθρωπος. Αντιθέτως, ο καλός είναι τελείως καλός. Η Πίζα εναντίον του Λιβόρνο, οι Γουέλφοι εναντίον των Γιβελίνων, οι Βόρειοι εναντίον των Νότιων, οι φασίστες εναντίον των ανταρτών, η μαφία εναντίον του κράτους, η κυβέρνηση εναντίον της δικαιοσύνης.

Όπλα στη φαρέτρα της δαιμονοποίησης:

1. Εμείς δεν θέλουμε τον πόλεμο.
2. Η άλλη πλευρά είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για τον πόλεμο.
3. Ο ηγέτης της αντίπαλης πλευράς είναι διαβολικός.
4. Υπερασπιζόμαστε έναν ευγενή σκοπό, όχι ιδιαίτερα συμφέροντα.
5. Ο εχθρός προκαλεί συνειδητά φρικαλεότητες, οι δικές μας αστοχίες είναι ακούσιες.
6. Ο εχθρός χρησιμοποιεί μη εγκεκριμένα όπλα.
7. Όσοι αμφισβητούν την προπαγάνδα μας είναι προδότες.

Ο Ρωμαίος ανθύπατος Ιούλιος Καίσαρας παρουσίασε τις νικηφόρες εκστρατείες του κατά των Γαλατών από το 58 έως το 51 π.Χ. ως «αμυντικό πόλεμο». Υποτίθεται ότι ήταν οι Γαλάτες που επιτέθηκαν και ότι ο ίδιος είχε προβλέψει αυτή την επίθεση και έπρεπε να την προλάβει. Στην έκθεση που παρουσίασε στη ρωμαϊκή σύγκλητο, περιέγραψε τους παραπλανητικούς ελιγμούς των εχθρών του.

Ο αναγνώστης έχει κατανοήσει ορισμένα πράγματα και τακτικές, άλλωστε ούτε ο χώρος ούτε ο τρόπος επιτρέπει παραπάνω μύηση στο θέμα!

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ 

Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΗΣ ΔΑΙΜΟΝΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΜΟΥ

 

 

 

Η δαιμονοποίηση και η προπαγάνδα είναι αλληλένδετες πρακτικές. Η προπαγάνδα χρησιμοποιεί τη δαιμονοποίηση ως εργαλείο για να παρουσιάσει έναν αντίπαλο ως απόλυτα κακό, ηθικά ελαττωματικό και επικίνδυνο, συνήθως με σκοπό τη χειραγώγηση της δημόσιας γνώμης ή τη δικαιολόγηση ορισμένων πράξεων.

Η δαιμονοποίηση περιλαμβάνει την ηθική απεικόνιση του αντιπάλου σε μανιχαϊστικά πλαίσια ("καλό εναντίον κακού"). Η απανθρωποποίηση του εχθρού είναι μια τεχνική προπαγάνδας που προωθεί την ιδέα ότι ο αντίπαλος είναι ένας απειλητικός, κακόβουλος θύτης με αποκλειστικά καταστροφικούς στόχους. 

Η δαιμονοποίηση αποτελεί την αρχαιότερη τεχνική προπαγάνδας, με βασικό σκοπό να εμπνεύσει μίσος προς τον εχθρό. Αυτό το μίσος θεωρείται απαραίτητο για να πληγεί ο εχθρός πιο εύκολα, να διατηρηθούν και να κινητοποιηθούν οι σύμμαχοι, καθώς και να αποθαρρυνθεί ο ίδιος ο εχθρός. Τα μέσα ενημέρωσης, ακόμη και εντός του δικού μας "στρατοπέδου", χρησιμοποιούν αυτά τα πλαίσια για να απεικονίσουν την εγγενή φύση του λεγόμενου εχθρού κυρίως με ηθικούς όρους.Ο χαρακτήρας του αντιπάλου απεικονίζεται με μανιχαϊστικό τρόπο, ως ο κακός εναντίον του καλού. Η απεικόνιση του εχθρού ως ιδιαίτερα κακού εμπνέει συναισθήματα που διευκολύνουν τη δημιουργία εχθροπαθειών. Αυτό οδηγεί επίσης συχνά σε μια τάση να ανάγονται τα πιο σύνθετα κίνητρα ενός εχθρού στην απλή προώθηση του καθαρού κακού.

Οι συμβατικές τεχνικές κινητοποίησης των μαζών ξεκίνησαν από τα πατριωτικά συνθήματα της Γαλλικής Επανάστασης, όταν για πρώτη φορά κινητοποιήθηκαν και επιστρατεύτηκαν σε τέτοιο βαθμό οι πολίτες μιας βιομηχανικής χώρας.

Στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το βρετανικό υπουργείο Προπαγάνδας προσπάθησε να κατευθύνει τις σκέψεις των μαζών. Στις ΗΠΑ, η περιβόητη Επιτροπή Κριλ κατόρθωσε μέσα σε λίγους μήνες να αφηνιάσει τους απαθείς Αμερικανούς κατά των «Ούννων» Γερμανών. Στη Σοβιετική Ρωσία, ο λαός είχε υποστεί μια κανονική «πλύση εγκεφάλου» –ονομαζόταν από τους κομισάριους «ιδεολογική κατήχηση»– προκειμένου να εργαστεί για την επίτευξη της «σοσιαλιστικής ουτοπίας». Στις ΗΠΑ, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί εργάζονταν συστηματικά για τη δαιμονοποίηση της «κόκκινης απειλής»..για την ανάληψη από τη χώρα μιας σταυροφορίας ώστε να σωθεί ο ελεύθερος κόσμος από την επελαύνουσα λαίλαπα.

Αυτή η τεχνική του ψυχολογικού πολέμου έχει τις ρίζες της στη στρατιωτική προπαγάνδα σε καιρό πολέμου. Ο εχθρός χαρακτηρίζεται ως απάνθρωπος, ανήθικος, βάρβαρος, σκοτεινός, διαβολικός—έχει, δηλαδή, όλες τις ιδιότητες που θα μπορούσαν να προκαλέσουν αρνητικά αισθήματα γι' αυτόν.

Με τη δαιμονοποίηση του εχθρού, του αφαιρείς τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και είσαι έτοιμος για οποιουδήποτε είδους επίθεση εναντίον του. Ο Anthony Pratkanis, καθηγητής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο Σάντα Κρουζ της Καλιφόρνιας, έλεγε πως για τους περισσότερους ανθρώπους είναι σχεδόν αδύνατο να σκοτώσουν άλλους ανθρώπους. Ο μόνος τρόπος για να δικαιολογήσουν την πράξη τους είναι να τους παρουσιάσουν τον εχθρό να μοιάζει όσο γίνεται πιο διαβολικός. Μετά από αυτό, σκοτώνοντας τον εχθρό, δεν αισθάνεται κανείς ένοχος.

---

ΟΙ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΠΟΥ ΔΡΟΥΝ ΣΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΙΝΑΙ:

• Αποδιοπομπαίος τράγος: Ο βολικός «Κακός Άλλος» για να φύγει η ενοχή από τους υπεύθυνους.
• Συναισθηματικά φορτισμένη γλώσσα.
• Μεγαλοποίηση αρνητικών (Catastrophizing) – π.χ. πετάς ένα «άντε ρε φασίστα» και τέλειωσες. 
• ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ 

ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΗΣ ΔΙΓΛΩΣΣΙΑΣ -Ψ.Ε.Π-ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ.

 

 

 Κάνοντας χρήση της τεχνικής της
διγλωσσίας, στην πολιτική,στις
επιχειρήσεις, στην διαπραγμάτευση και
αλλού.

Η διγλωσσία είναι η χρήση δύο ή περισσότερων γλωσσών ή γλωσσικών ποικιλιών
από ένα άτομο ή μια κοινότητα, ανάλογα με την κοινωνική κατάσταση. Η "τέχνη" της
διγλωσσίας δεν προκαλεί σύγχυση, όπως συχνά πιστεύεται, αλλά αντίθετα, προσφέρει
γνωστικά οφέλη, ευελιξία και προσαρμοστικότητα. Είναι μια κατάσταση όπου, σε μια
δεδομένη κοινωνία, υπάρχουν δύο (συχνά) στενά συνδεδεμένες γλώσσες, μια υψηλού
γοήτρου, που χρησιμοποιείται γενικά από την κυβέρνηση, τους επίσημους εκπροσώπους
καθώς και διάφορα μέσα, και μια χαμηλού γοήτρου, η οποία είναι -μερικές φορές
προφορική-ιδιωματική γλώσσα. Η γλώσσα υψηλού γοήτρου τείνει να είναι τυποποιημένη,
ενώ η χαμηλού γοήτρου απλή και πιο ασαφής όσον αφορά τη δομή και το συντακτικό
καθώς και πιο ανοικτή στο λεξιλόγιο. Η πολιτική ελευθερία και οι σχέσεις μεταξύ
κρατών μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη ή την υποστήριξη της
διγλωσσίας. Η Πολιτική Διγλωσσίας ή Dog Whistle, είναι η χρήση κωδικοποιημένης ή
υπονοούμενης γλώσσας σε πολιτικά μηνύματα για την απόκτηση υποστήριξης από μια
συγκεκριμένη ομάδα χωρίς να προκαλείται αντεπίθεση. Είναι ακόμα ένα εργαλείο που
χρησιμοποιείται στον ευρύτερο κουλτουροπόλεμο. Η αγγλική έννοια πήρε το όνομά της
από τη σφυρίχτρα σκύλων, η οποία είναι ακουστή από τους σκύλους αλλά όχι από τους
ανθρώπους. Παίζεται εδώ και αιώνες το παγκόσμιο πολιτικό παιχνίδι μέσω της γλώσσας,
οι γλωσσικές πολιτικές διαμορφώνουν συλλογικά πεπρωμένα λαών ανά τον κόσμο.
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να επηρεάσει σκέψεις, να διαμορφώσει ιδεολογίες και να
κινητοποιήσει ομάδες ανθρώπων για συγκεκριμένους σκοπούς. Η χρήση της γλώσσας
μπορεί να είναι τόσο δημιουργική, όσο και καταστροφική, ανάλογα με την πρόθεση του
χρήστη. Η γλώσσα είναι ένα πολύ σημαντικό όπλο για κάθε άτομο καθώς συμβάλλει στην
επικοινωνία, αλλά και στη βελτίωση σε ποικίλους τομείς της .. η ερμηνευτική δυναμική των
προτάσεων που διατυπώνονται και από τις δύο πλευρές στο πλαίσιο των σχετικών
διαβουλεύσεων αποκτά το πάνω χέρι σε σχέση προς τη μηχανιστική συγκρότηση. Κείμενα
των διαπραγματεύσεων είναι ασαφή και πάσχουν από νοηματική απροσδιοριστία. Όσοι
υποστηρίζουν μια τέτοια άποψη ανήκουν σε μια γλωσσική σχολή σύμφωνα με την οποία η
γλώσσα και η πραγματικότητα αποτελούν δύο επίπεδα. Αυτό σημαίνει ότι το νόημα των
προτάσεων που διατυπώνονται από τις δύο πλευρές δεν είναι δεδομένο, δεν είναι
σταθερό, δεν είναι αυτονόητο. Είναι πάντοτε υπό κατασκευή και υπό ερμηνεία. Εδώ
βρίσκεται το ενδιαφέρον: μια μικρή λέξη αποκαλύπτει έναν μεγάλο μηχανισμό. Η γλώσσα
δεν είναι ποτέ ουδέτερη, είναι εργαλείο πολιτικής. Η πολιτική του σήμερα
παίζεται και στις λέξεις, πχ στο δόγμα -μπορεί κανείς σχεδόν να μην έχει
επίγνωση του τι λέει, όπως όταν λέει το ‘Κύριε ελέησον’ στην εκκλησία. Αυτή η κατάσταση
μειωμένης επίγνωσης, αν όχι απαραίτητη, είναι οπωσδήποτε ευνοϊκή για την πολιτική
συμμόρφωση. Το πομπώδες στυλ είναι κι αυτό ένα είδος ευφημισμού. Ένας σωρός από
μακροσκελείς λέξεις πέφτει πάνω στα γεγονότα σαν μαλακό χιόνι που θολώνει το περίγραμμα και συγκαλύπτει τις λεπτομέρειες.

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ. 

 

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΗΛΕΤΡΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΙΑ

 

 

 

 Νέα έκθεση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών αναφέρει ότι «η Κίνα και η Ρωσία χρησιμοποιούν ηλεκτρονική κατασκοπεία για να υποκλέψουν εμπορικά και τεχνολογικά μυστικά με στόχο την ανάπτυξη των οικονομιών τους». Φυσικά δεν είναι οι μόνες! Η έκθεση προς το Κογκρέσο που έχει τίτλο «Ξένοι κατάσκοποι υποκλέπτουν οικονομικά μυστικά των ΗΠΑ από το διαδίκτυο» σημειώνει ότι «η Κίνα και η Ρωσία είναι οι πιο επιθετικοί υποκλοπείς αμερικανικών πληροφοριών και τεχνολογικών δεδομένων». Οι μυστικές υπηρεσίες έχουν αναλάβει όχι μόνο να παρακολουθούν την τεχνολογία των αντιπάλων τους, αλλά και να διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιείται. Η τεχνολογία κρυπτογράφησης από άκρο σε άκρο, έχει περιπλέξει τις επιχειρήσεις. Το διαδίκτυο και οι συσκευές που συνδέονται με αυτό, βρίσκονται παντού, προσφέροντας ευκαιρίες για παρακολούθηση, παγίδευση στόχων και μυστικές επιχειρήσεις. Οι οντότητες που το παρακολουθούν και ενεργούν βάσει αυτού, είναι συχνά ιδιωτικές εταιρείες και όχι κυβερνητικές υπηρεσίες. Η τάση αυτή καταδεικνύει ότι, όχι μόνο μειώνεται η τιμή των επικίνδυνων εργαλείων ψηφιακής επίθεσης, αλλά τα εργαλεία αυτά γίνονται όλο και πιο αποτελεσματικά και η προσβασιμότητά τους αυξάνεται. Αυτό σημαίνει ότι, ακόμα και λιγότερο επαγγελματικές, λιγότερο ειδικευμένες και με λιγότερους πόρους ομάδες χάκερ, μπορούν τώρα να αποτελέσουν απειλή για τους χρήστες και τις επιχειρήσεις. Επιπλέον, η χρήση νόμιμων μέσων κάνει τέτοιες επιθέσεις λιγότερο ορατές στις λύσεις ασφάλειας. «Γίνεται κατασκοπεία οικονομικών πληροφοριών, δηλαδή γίνεται κλοπή τεχνολογικών πληροφοριών, ιδίως όμως τεχνογνωσίας στον οικονομικό τομέα, κάτι που βέβαια παρουσιάζεται ως μία υπολογίσιμη απειλή για την προηγμένη οικονομία». Ανώτατος αξιωματούχος της υπηρεσίας πληροφοριών των ΗΠΑ, που μίλησε θέλοντας να διατηρηθεί η ανωνυμία του, τόνισε ότι «ήταν απαραίτητο να απομονωθούν συγκεκριμένες χώρες προκειμένου να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα και να περιοριστεί μια απειλή που είναι εκτός ελέγχου». Στην έκθεση δεν παρέχονται πολλές πληροφορίες για τις διαδικτυακές επιθέσεις, αλλά ο αξιωματούχος ανέφερε ότι οι ΗΠΑ έχουν αποδείξεις. Οι κυβερνήσεις της Κίνας και της Ρωσίας επανειλημμένα έχουν διαψεύσει εμπλοκή τους σε τέτοιες δραστηριότητες. Η Παγκόσμια Ομάδα Έρευνας και Ανάλυσης της Kaspersky Lab δημοσίευσε έρευνα στην οποία περιγράφεται μια νέα, προηγμένη εκστρατεία ψηφιακής κατασκοπείας, η οποία χρησιμοποιεί κακόβουλο λογισμικό με στόχο πολύ συγκεκριμένους και υψηλόβαθμους φορείς. Οι στόχοι στις ΗΠΑ πιστεύεται ότι περιλαμβάνουν τον Λευκό Οίκο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ενώ ο κατάλογος των επιτιθέμενων περιλαμβάνει επίσης κυβερνητικούς οργανισμούς και νομικά πρόσωπα/εμπορικές οντότητες στη Γερμανία, τη Νότια Κορέα και το Ουζμπεκιστάν. Ο εχθρός επιτίθεται συχνά στους στόχους του μέσω spearphishing email, τα οποία περιέχουν ένα σύνδεσμο που οδηγεί σε μια παραβιασμένη ιστοσελίδα (μερικές φορές σε υψηλού προφίλ, νόμιμες ιστοσελίδες, όπως το diplomacy.pl),οι οποίες φιλοξενούν ένα αρχείο ZIP που περιέχει κακόβουλο λογισμικό. Σε άλλες εξαιρετικά επιτυχημένες επιχειρήσεις, ο φορέας αυτός στέλνει ένα πλαστό flash βίντεο με κακόβουλα εκτελέσιμα αρχεία, που περιλαμβάνονται ως συνημμένα σε email. Τον Σεπτέμβριο του 2015, η πλατφόρμα Anti-Targeted Attack της Kaspersky Lab επισήμανε ένα ασυνήθιστο χαρακτηριστικό στο δίκτυο ενός οργανισμού. Η «ανωμαλία» αυτή οδήγησε τους ερευνητές στην αποκάλυψη του "ProjectSauron", ενός απειλητικού φορέα με εθνική/κρατική υποστήριξη, ο οποίος επιτίθεται σε κρατικούς οργανισμούς, χρησιμοποιώντας ένα μοναδικό σύνολο εργαλείων για κάθε θύμα, καθιστώντας τις παραδοσιακές μεθόδους προστασίας σχεδόν άχρηστες. Στόχος των επιθέσεων φαίνεται να είναι κυρίως η ψηφιακή κατασκοπεία. Ας σημειωθεί ότι η Microsoft είχε ήδη από τον περασμένο Μάρτιο διορθώσει το σχετικό κενό ασφαλείας στις νεότερες εκδόσεις του λειτουργικού της, με τη μεγάλη διάδοση του malware να οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι αρκετοί χρήστες και οργανισμοί, είτε έχουν παραμείνει ακόμα σε παλαιότερες πλατφόρμες όπως τα Windows XP, είτε από επιλογή αποφεύγουν να εγκαταστήσουν τα νεότερα updates στους υπολογιστές του

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ 

ΣΑΛΑΜΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΕΧΝΙΚΗ ΣΤΟΝ Ψ.Ε.Π.-ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

 

Η σαλαμοποίηση στην προπαγάνδα είναι μια τακτική «διαίρει και βασίλευε» που χρησιμοποιείται για να εξουδετερωθεί η αντιπολίτευση σταδιακά, «φέτα-φέτα». Η προπαγάνδα εφαρμόζεται σε μικρές, σταδιακές δόσεις, χωρίς να προκαλείται μαζική αντίδραση. Εκείνος που την βάφτισε έτσι, είναι ο Μ. Ράκοσι, κομμουνιστής δικτάτορας της Ουγγαρίας ως το 1956. Λέγοντας «τακτική του σαλαμιού» ο Ράκοσι εννοεί ότι, όπως δεν είναι δυνατόν να καταπιεί κανείς ολόκληρο το μπαστούνι του σαλαμιού, έτσι ακριβώς δεν είναι δυνατόν και να εξοντώσει κανείς με μιας όλους μαζί τους εχθρούς του και να πετύχει με μια και μόνη εξόρμηση, όλους τους σκοπούς του. Θα τους φάμε στο τέλος όλους, αλλά έναν έναν, τον έναν ύστερα από τον άλλον. Θα επιβάλλουμε την άποψη μας και τη θέση μας, αλλά σιγά σιγά, κατακτώντας το έδαφος βήμα προς βήμα, με μια όχι εντυπωσιακή, αλλά σοφά σχεδιασμένη και σταθερή πορεία. Ο όρος που χρησιμοποίησε ο Ράκοσι «Τακτική του Σαλαμιού» καθιερώθηκε παγκοσμίως και πέρασε στο διεθνές λεξιλόγιο του Κομμουνισμού. Η σαλαμοποίηση ή τακτική του σαλαμιού είναι μια, διαίρει και βασίλευε, διαδικασία με απειλές και συμμαχίες που χρησιμοποιούνται για να υπερνικήθει ή ακόμα και να εξαλειφθεί η αντιπολίτευση,'φέτα-φέτα', μέχρι που αντιλαμβάνεται κανείς (πλέον πολύ αργά) ότι χάθηκε στο σύνολό της, και κυρίως χωρίς να προκαλεί τις διαμαρτυρίες των άλλων 'φετών' ή της κοινής γνώμης». Είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται ευρέως τόσο στην πολιτική όσο και στη Διπλωματία, αναδεικνύοντας μία πρακτική που έχει στόχο μέσω τετελεσμένων «χαμηλού προφίλ» να αποκομισθούν οφέλη που δεν είναι δυνατό να επιτευχθούν με ενέργειες «υψηλού προφίλ», να μεγιστοποιήσουμε το λαβείν και να ελαχιστοποιήσουμε το δούναι. Η μέθοδος της σαλαμοποίησης εφαρμόζεται και στις διαπραγματεύσεις, όπως και στις επιχειρήσεις, στην πολιτική και αλλού.

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ 

ΗΡΕΜΑ ΕΛΞΟΝ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΝΙΖΑΜΗΣ

 

Οι Ηρωικές Καταδρομικές Επιχειρήσεις των Τορπιλοβόλων 11 και 14 στην Περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων 1912 – 13

 

Συγγραφέας: Κωνσταντίνος Θ. Νιζάμης

Εκδόσεις: Ελληνικό Κέντρο Καταδύσεων

Έτος: 2017

ISBN-13: 9786185043308

Κατηγορίες: Βαλκανικοί πόλεμοι

ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ

 

Η απόλυτη τεχνική προπαγάνδας και τεχνικών δύναμης, σε σχέση με την πολιτική, δες, πως λειτουργά ένας πολιτικός φίλε αναγνώστη. Η τεχνική είναι ,στις συμβουλές στον γραμματικό.

 

 

ΦΥΤΕΥΩΝΤΑΣ ΙΔΕΕΣ ΜΕΣΩ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗΣ

 

Η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως… Η επανάληψη προσδίδει σε ένα οποιοδήποτε έργο ή μια ιδέα, ενότητα, συνοχή και έμφαση, δημιουργεί όμως συχνά μονοτονία και έλλειψη ενδιαφέροντος. Γι’ αυτό, η επανάληψη πρέπει να γίνεται προσεκτικά, με αντιμεταθέσεις και εναλλαγές. Μια σωστή τέχνη της επανάληψης έχει κανόνες όπως το να είναι κατανοητή η δομή επανάληψης, να διασαφηνίζεται η διαφορά επανάληψης γνωστού και άγνωστου πλήθους επαναλήψεων, να έχει την ιδιότητα να αποσπούνται οι λογικές προτάσεις από την δομή επανάληψης της καθημερινότητας και να προσδιορίζεται η αλήθεια ή το ψεύδος της. Φανταστείτε λοιπόν, μια ιδέα που θέλετε να προβάλετε και να αποτυπωθεί στο κοινό πχ,σε ένα κείμενο. Το κείμενο θα υπάρχει με την μορφή της επανάληψης σε διαφόρους χώρους της πραγματικότητας πχ, πόλη, τηλεόραση, διαφήμιση. Ανεξάρτητα με το ότι μοιάζει αποδοτικό, το να διαβάζει το ίδιο υλικό ο δεκτής συνεχόμενα δεν προσφέρει κάποιο μακροπρόθεσμο όφελος. Με πολύ μικρά διαστήματα ανάμεσα στις επαναλήψεις, ο εγκέφαλος “βαριέται” και αγνοεί την πληροφορία, μιας και δεν χρειάζεται να προσπαθήσει να τη θυμηθεί. Η λύση; Αν βρεθεί ξανά ένα κομμάτι γνώσης, αρκετό καιρό μετά που το έμαθες αρχικά, αλλά πριν χρειαστεί να το ξαναμάθεις από το μηδέν, η διατήρηση σου θα ενισχυθεί θεαματικά. Για να πετύχεις μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, χρειάζεται να κάνεις επανάληψη σε αυξανόμενα διαστήματα, κοινώς να αφήνεις ένα εύλογο διάστημα της μιας επανάληψης από την άλλη. Αν αφήσεις πολύ καιρό ανάμεσα στις επαναλήψεις, θα είναι σαν να αρχίζεις από την αρχή. Η νοητική διατήρηση θα έχει επαναφερθεί στην αρχική κατάσταση της επαφής με την πληροφορία. Η επανάληψη σε αυξανόμενα διαστήματα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε πολλά και διαφορετικά αντικείμενα. Είναι ένα σύστημα που δουλεύει λόγω του τρόπου λειτουργίας των εγκεφάλων μας, ανεξάρτητα με το συγκεκριμένο αντικείμενο. Σε πολύ περίπλοκες ιδέες ή θεωρίες για παράδειγμα όπως προχωρημένα μαθηματικά,  η επανάληψη σε αυξανόμενα διαστήματα μπορεί να εφαρμοστεί, αλλά πρώτα πρέπει να υποδιαιρέσεις το αντικείμενο σε μικρότερα και πιο συγκεκριμένα κομμάτια. Αυτά μπορείς στη συνέχεια να τα μάθεις και να τα απομνημονεύσεις χρησιμοποιώντας επανάληψη σε αυξανόμενα διαστήματα. Η επανάληψη σε αυξανόμενα διαστήματα είναι ο σωστός τρόπος για τη μακροπρόθεσμη διατήρηση, και θα πρέπει να την χρησιμοποιείς όποτε είναι δυνατό. Τα διαχρονικά έργα ή θεωρίες ή ιδέες διαθέτουν την ικανότητα να είναι διαρκώς επίκαιρα μέσω του παραπάνω τρόπου. Διότι μπορεί οι εποχές να διαφοροποιούνται, αλλά τα ανθρώπινα πάθη αλλά και οι τρόποι σύλληψης της πραγματικότητας γύρω μας παραμένουν πάντα τα ίδια σε πολλά σημεία! Το σχήμα της επαναλήψεως, από ένα σημείο κι ύστερα, λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο και στα θεολογικά γράμματα, όπως η θεολογική μαρτυρία των Καππαδοκών, του Μαξίμου και των άλλων Πατέρων της Εκκλησίας. Ο Μάξιμος όμως είχε σταθεί ξάστερα απέναντι στον μηχανισμό της επαναλήψεως υποστηρίζοντας, πως δεν ήταν κάτι περισσότερο ο ίδιος από ερανιστής. Φυσικά η επανάληψη μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στην εικονογραφία! Όταν γραμμές, σχήματα, χρώματα, υφές, τόνοι ακόμα και ανθρώπινες φιγούρες επαναλαμβάνονται μέσα στο καρέ με τακτική σειρά ή αλληλουχία, τότε δημιουργείται ένα μοτίβο. Η επανάληψη δημιουργεί ένα σταθερό ρυθμό μέσα στην εικόνα που το ανθρώπινο μάτι δέχεται πάντα θετικά. Αυτό ηρεμεί τον θεατή και τον κάνει να νιώθει οικεία με την εικόνα μας. Βέβαια, αν δεν παίξουμε σωστά  τα πράγματα θα έχουν άλλες προεκτάσεις κατάστασης! Φυσικά και μπορώ να το αναλύσω και να προεκτείνω την τεχνική σε χώρους όπως η διαφήμιση,  η πολιτική του επιχειρηματικού τομέα, τα ΜΜΕ κλπ., όμως ο στόχο μου δεν είναι να δίνω δωρεάν τεχνικές δύναμης χωρίς το κόστος που απαιτεί η κατανόηση τους. Στόχος αυτού του κείμενου, είναι να αποτελέσει μια νοητική ψηφίδα που θα λειτουργήσει όπως πρέπει, όταν πρέπει .

 

ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ