Κάνοντας χρήση της τεχνικής της
διγλωσσίας, στην πολιτική,στις
επιχειρήσεις, στην διαπραγμάτευση και
αλλού.
Η διγλωσσία είναι η χρήση δύο ή περισσότερων γλωσσών ή γλωσσικών ποικιλιών
από ένα άτομο ή μια κοινότητα, ανάλογα με την κοινωνική κατάσταση. Η "τέχνη" της
διγλωσσίας δεν προκαλεί σύγχυση, όπως συχνά πιστεύεται, αλλά αντίθετα, προσφέρει
γνωστικά οφέλη, ευελιξία και προσαρμοστικότητα. Είναι μια κατάσταση όπου, σε μια
δεδομένη κοινωνία, υπάρχουν δύο (συχνά) στενά συνδεδεμένες γλώσσες, μια υψηλού
γοήτρου, που χρησιμοποιείται γενικά από την κυβέρνηση, τους επίσημους εκπροσώπους
καθώς και διάφορα μέσα, και μια χαμηλού γοήτρου, η οποία είναι -μερικές φορές
προφορική-ιδιωματική γλώσσα. Η γλώσσα υψηλού γοήτρου τείνει να είναι τυποποιημένη,
ενώ η χαμηλού γοήτρου απλή και πιο ασαφής όσον αφορά τη δομή και το συντακτικό
καθώς και πιο ανοικτή στο λεξιλόγιο. Η πολιτική ελευθερία και οι σχέσεις μεταξύ
κρατών μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη ή την υποστήριξη της
διγλωσσίας. Η Πολιτική Διγλωσσίας ή Dog Whistle, είναι η χρήση κωδικοποιημένης ή
υπονοούμενης γλώσσας σε πολιτικά μηνύματα για την απόκτηση υποστήριξης από μια
συγκεκριμένη ομάδα χωρίς να προκαλείται αντεπίθεση. Είναι ακόμα ένα εργαλείο που
χρησιμοποιείται στον ευρύτερο κουλτουροπόλεμο. Η αγγλική έννοια πήρε το όνομά της
από τη σφυρίχτρα σκύλων, η οποία είναι ακουστή από τους σκύλους αλλά όχι από τους
ανθρώπους. Παίζεται εδώ και αιώνες το παγκόσμιο πολιτικό παιχνίδι μέσω της γλώσσας,
οι γλωσσικές πολιτικές διαμορφώνουν συλλογικά πεπρωμένα λαών ανά τον κόσμο.
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να επηρεάσει σκέψεις, να διαμορφώσει ιδεολογίες και να
κινητοποιήσει ομάδες ανθρώπων για συγκεκριμένους σκοπούς. Η χρήση της γλώσσας
μπορεί να είναι τόσο δημιουργική, όσο και καταστροφική, ανάλογα με την πρόθεση του
χρήστη. Η γλώσσα είναι ένα πολύ σημαντικό όπλο για κάθε άτομο καθώς συμβάλλει στην
επικοινωνία, αλλά και στη βελτίωση σε ποικίλους τομείς της .. η ερμηνευτική δυναμική των
προτάσεων που διατυπώνονται και από τις δύο πλευρές στο πλαίσιο των σχετικών
διαβουλεύσεων αποκτά το πάνω χέρι σε σχέση προς τη μηχανιστική συγκρότηση. Κείμενα
των διαπραγματεύσεων είναι ασαφή και πάσχουν από νοηματική απροσδιοριστία. Όσοι
υποστηρίζουν μια τέτοια άποψη ανήκουν σε μια γλωσσική σχολή σύμφωνα με την οποία η
γλώσσα και η πραγματικότητα αποτελούν δύο επίπεδα. Αυτό σημαίνει ότι το νόημα των
προτάσεων που διατυπώνονται από τις δύο πλευρές δεν είναι δεδομένο, δεν είναι
σταθερό, δεν είναι αυτονόητο. Είναι πάντοτε υπό κατασκευή και υπό ερμηνεία. Εδώ
βρίσκεται το ενδιαφέρον: μια μικρή λέξη αποκαλύπτει έναν μεγάλο μηχανισμό. Η γλώσσα
δεν είναι ποτέ ουδέτερη, είναι εργαλείο πολιτικής. Η πολιτική του σήμερα
παίζεται και στις λέξεις, πχ στο δόγμα -μπορεί κανείς σχεδόν να μην έχει
επίγνωση του τι λέει, όπως όταν λέει το ‘Κύριε ελέησον’ στην εκκλησία. Αυτή η κατάσταση
μειωμένης επίγνωσης, αν όχι απαραίτητη, είναι οπωσδήποτε ευνοϊκή για την πολιτική
συμμόρφωση. Το πομπώδες στυλ είναι κι αυτό ένα είδος ευφημισμού. Ένας σωρός από
μακροσκελείς λέξεις πέφτει πάνω στα γεγονότα σαν μαλακό χιόνι που θολώνει το περίγραμμα και συγκαλύπτει τις λεπτομέρειες.
ΓΡΑΦΕΙ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ.
