ΤΑΦΟΣ ΣΟΦΙΑΣ ΒΕΜΠΟ

 

 

Η Σοφία Μπέμπου, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου του 1910 στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στην Τσαριτσάνη του νομού Λάρισας και κατόπιν στο Βόλο, όπου οι γονείς της εργάστηκαν . Ήταν 11 Μαρτίου του 1978 όταν η φωνή της Ελλάδας, η Σοφία Βέμπο, σίγησε για πάντα. Η κηδεία της έμοιαζε με συλλαλητήριο: πλήθος κόσμου έσπευσε να αποχαιρετήσει τη γυναίκα που ταυτίστηκε με το αλβανικό έπος, που τραγούδησε για την ελευθερία, που ύμνησε τον έρωτα, που αγάπησε και αγαπήθηκε όσο καμία. Το 1957 παντρεύτηκε με τον στιχουργό και θεατρικό συγγραφέα Μίμη Τραϊφόρο, με τον οποίο διατηρούσε πολύχρονη ερωτική σχέση και υιοθέτησαν μια κόρη την Χάιδω Βέμπο Τραϊφόρου που πέθανε τον Οκτώβριο του 2020 μέσα σε απόλυτη ένδεια στην Αθήνα. Μετά τον θάνατο της Σοφίας Βέμπο, ο Τραϊφόρος δημιούργησε σχέση και ως τον δικό του θάνατο έζησε με την Κρύσταλ Τσίχλα-Τραϊφόρου. Ακολουθώντας τους προβολείς των θεατρικών σκηνών που την έντυναν τα βράδια, η βιομηχανία του κινηματογράφου τη διεκδικεί και το φλερτ είναι επιτυχημένο. Η Σοφία Βέμπο εμφανίζεται στην «Προσφυγοπούλα» – ακολουθούν μέσα στα χρόνια η συμμετοχή της στην «Στέλλα» και το 1959 ο πρωταγωνιστικός ρόλος στην ταινία «Στουρνάρα 288». Αρκετά χρόνια αργότερα, μια μεγάλη στιγμή σημαδεύει τα τελευταία χρόνια της ζωής της: η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973. Καθώς το διαμέρισμά της βρίσκεται εκεί κοντά, η Βέμπο αψηφώντας τη χούντα των συνταγματαρχών δίνει άσυλο, ανοίγοντας την πόρτα της σε κυνηγημένα παιδιά. Όταν η Ασφάλεια έρχεται στο κατώφλι της λέει στον επικεφαλής:«Εγώ δε φοβήθηκα τον Ντούτσε, δε φοβήθηκα τον Χίτλερ. Είναι δυνατόν τώρα να φοβηθώ εσάς; Είναι ποτέ δυνατόν να φοβηθώ τους δικούς μου;» Και μ’ αυτή τη γενναία πράξη έπεσε η αυλαία των εθνικών της προσφορών.

 ΓΡΑΦΕΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

ΤΑΦΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΒΙΖΥΗΝΟΥ

 

 

Ο Γεώργιος Βιζυηνός (πραγματικό ονοματεπώνυμο Γεώργιος Μιχαήλ Σύρμας ή Μιχαηλίδης), Βιζύη 8 Μαρτίου 1849 – Αθήνα, 15 Απριλίου 1896, ήταν Έλληνας πεζογράφος, ποιητής και λόγιος. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ελληνικής λογοτεχνίας. Ο Βιζυηνός θα ακολουθήσει τον Σωφρόνιο Β’ στην Κωνσταντινούπολη το 1872 και θα αποφασίσει να μαθητεύσει στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, όπου γράφεται με τη μεσολάβηση του διευθυντή του Ελληνικού Λυκείου, Γεώργιου Χασιώτη, και με την προϋπόθεση να μη φορά ράσα. Έναν χρόνο αργότερα τυπώνει την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Ποιητικά Πρωτόλεια» και γνωρίζει τον ισχυρό τραπεζίτη Γεώργιο Ζαρίφη, ο οποίος στο εξής θα είναι χορηγός και προστάτης του. Ο Βιζυηνός στρέφεται προς τη συγγραφή διηγημάτων, για να αναδειχθεί έτσι ένας από τους κορυφαίους νεοέλληνες πεζογράφους. Παράλληλα, ερευνά ή ολοκληρώνει επιστημονικές μελέτες, που είχε ήδη αρχίσει μερικά χρόνια πριν και πάντως μετά την ανακήρυξή του σε διδάκτορα από το Πανεπιστήμιο της Γοττίγγης, τον Φεβρουάριο του 1881. Το ποιητικό έργο του Βιζυηνού αποτελείται από τα έργα: Ποιητικά πρωτόλεια, Ο Κόδρος, Βοσπορίδες Αύραι (ή Άραις, Μάραις, Κουκουνάραις), Ατθίδες Αύραι, καθώς και το χειρόγραφο Λυρικά. .Γράφει μελέτες ψυχολογικές, αισθητικές, φιλοσοφικές, λαογραφικές, άρθρα για εγκυκλοπαιδικά λεξικά, μεταφράζει ευρωπαϊκές μπαλάντες. Παράλληλα, συνεχίζει να ξεχωρίζει με τις ποιητικές του συλλογές: οι «Άραις μάραις κουκουνάραις» (Βοσπορίδες Αύραι) βραβεύονται το 1876 στον Βουτσιναίο Διαγωνισμό, οι «Εσπερίδες» κερδίζουν έπαινο την επόμενη χρονιά. Το 1890 αρχίζουν να τον ταλαιπωρούν πόνοι από νόσημα του μυελού των οστών που του φέρνουν αϋπνίες, τον καθιστούν ανίκανο να εργαστεί και τον εξαντλούν σωματικά και οικονομικά. Έπειτα από σύσταση γιατρού μεταβαίνει το καλοκαίρι του ίδιου έτους σε θερμές, ιαματικές πηγές στο Μπαντ Γκαστάιν (Bad Gastein) της Αυστρίας. Όλες οι θεραπείες αποδεικνύονται ανεπαρκείς. Το 1892 το νόσημα εξελίσσεται σε φρενική νόσο και καταλήγει έγκλειστος στις 14 Απριλίου 1892 στο Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρείο. Εκεί ζει βυθισμένος σε ουτοπικές εμμονές του για την εκμετάλλευση του μεταλλείου στην πατρίδα του και στο παραληρηματικό πάθος του για τη νεαρή Μπετίνα Φραβασίλη (14 ετών), μαθήτριά του στο Ωδείο Αθηνών, την οποία επιθυμούσε να νυμφευθεί. Ύστερα από τέσσερα χρόνια εγκλεισμού, πεθαίνει στις 15 Απριλίου 1896, σε ηλικία 47 ετών. 

ΓΡΑΦΕΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ-ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ 

 

ΗΡΩΩΝ ΜΕΓΑΡΩΝ

 

Τα Μέγαρα  είχαν βαρύ φόρο αίματος στους πολέμους του 1912 και 1913 τριάντα παλικάρια έπεσαν ''υπέρ πατρίδος'' στα πεδία των μαχών . Τα ονόματα των ηρώων  χαράχτηκαν σε τρεις μαρμάρινες πλάκες και τοποθετήθηκαν στο νοτινό τοίχο του Μητροπολιτικού Ναού Μεγάρων . Αμέσως μετά έγινε η παραγγελία για ένα  Ηρώο που φιλοτεχνήθηκε από τον γλύπτη ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ. ο Ηρώο στήθηκε στην αρχική του θέση το 1916, ήταν στα Πευκάκια. Στις αρχές της δεκαετίας του πενήντα γίνεται η μεταφορά του από τον εκτελών χρέη Δημάρχου Ειρηνοδίκη Ν. Ρήγο στην Πλατεία που πήρε το όνομά της από το Ηρώο και ονομάστηκε Πλατεία Ηρώων .
Στο Ηρώο των Μεγάρων γίνονται καταθέσεις στεφάνων στις δύο Εθνικές Επετείους.  

ΓΡΑΦΕΙ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ -ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ